The Tale Of A Lizard

O kadın ki, Bağırarak konuşanı dinler. Dik tutup gövdesini, Enerjisiyle beslenir, Seslerini özümser. Şüphesiz, bir kardelen çiçeği değil. Bir günebakan belki, Güneşin aydınlattığı yerlere değil, Güneşe bakmayı seven… Bir fanatik! Ve sağlıklı yüzü, Herkesi özendirir. Mekaniktir gövdesi, başı Vücudunun çokça yeri Ne var ki, En güzel çiçekler, Yabani bitkilerden çıkar. Ve kör eder Uzun süre güneşe bakmak… Hayran olmak, Kendinden büyük ve eski şeylere. Çok kolay, bir kez daha! Zor olan yine en güzelidir. Cansel/Üsküdar, 2010

Her sabah ilk iş uyandığımda, Penceremin önündeki çiçeğe su veririm ben. Bakarım toprağına, Çiçeklerini sayarım, Kurumuşları, çürümüşleri… Ben her gün nasıl topluyorsam, Saksıdaki çiçeğimin kurumuş yapraklarını, Atıyorsam plastik bir çöp torbasına, İşte, öyle atıyorum birer birer, İçimden kopanları. Sana dair... Cansel/Üsküdar

Bir ana dönüştür benim için. ne güzel diye kulaklarımda çınlayan, sonra susan, sonrası olmayan Bir tramvay şehrindeydim yine böyle hissetmiştim cızırtılarını dinlerken ray sesinin Aynı ıslanmış toprak kokusu cıvıldayan kuşlar klavyeden gelen tıkırtılar Aynı gün doğumu hatırlama ve hayal kırıklığı bir sürü apartman, minik minik evler Dili farklı, bisikleti çok, konuşan kadınların ve erkeklerin olduğu işte böyle, çook benzer bir sabahın tekrarı Hayatın tekrar ettiği yeniden başladığı günün herkesin birbirinin aynı geldiği hayal kırıklığı yaşamak ve devam etmek zorunda olmanın. Cansel, 29 Mayıs 2020

Kertenkelenin kuyruğunu bıraktığı yerde kırıldı çocukluğum.